Czas jest fikcją.
Nie ma go, nie drażni.
Płochliwy wytwór mej wyobraźni.
Efekt dualny i prefekt dwóch jaźni,
nie straszny mi, nie martwi.

Czasu nie ma,
jest Teraz.
Co zawsze istniało, nie może umierać.
To teatr.
Karuzela.

Nie ma początku, więc czym jest koniec?
Nie gonię, nie tonę.
Stronię od tykania komend.
Dzwonek! Czas to fenomen.
Bączek iluzji, z fantazji polewą.
Teraz - to co innego.

Spokój i bezruch pośrodku nieładu.
Śród mroku pewność, stabilność i radość.
Lekkość, co miłość prosi do tańca,
śpiewy i salwy ku czci wybrańca.
Boskość oddana w imię jedności,
ocean czasu w kropli wieczności.

Ja i ona to wieczność,
nieśmiertelność.
Jestem jej częścią, toteż nią jestem.
Kiedy jej nie ma, nie mogę istnieć.

Matko i córko, wieczności kochanko,
tyle Cię ceni tylko ten, który dostrzegł.
Tyle Cię wielbi tylko ten, który widzi,
I tylko ten Ciebie godny,
który przy Tobie trwać będzie.

Nie chcę nazywać, szukać znaczeń, nie chcę już wiedzieć.

Nie chcę mieć racji, nie szukam uwagi, nie potrzebuję przytakiwaczy.

Nie chcę posiadać, w tyle mam status swój, 

bo jeśli się wstydzę to nie przed wami, ale za was.

Nie chcę normalnym być, gdy tak pięknie jest kąpać się w czystym szaleństwie.

Nie chcę już chcieć nawet.

Czuć. Ot, cały sekret.

O okłamywaniu siebie

Doszedłem do perfekcji
w stawianiu celów,
stawiam je sobie jeden po drugim,
tak w kółko, tak ciągle,
niezwykle zawzięcie,
z uporem maniaka,
nic z nimi nie robię,
po prostu je stawiam.
Tak w kółko.

"Nie ma na świecie niczego tak świętego, żeby nie było narażone na świętokradztwo, lecz rzeczy boskie nie są mniej wzniosłe przez to, że istnieją ludzie, którzy godzą w wielkość, nie mogąc jej jednak naruszyć, gdyż znajduje się ona daleko poza ich zasięgiem. Nie to jest nienaruszalne, w co nikt nie godzi, lecz to, co nie podlega uszkodzeniu."

"Nihil in rerum natura tam sacrum est, quod sacrilegum non inveniat, sed non ideo divina minus in sublimi sunt, si exsistunt qui magnitudinem multum ultra se positam non tacturi appetant; invulnerabile est non quod non feritur, sed quod non laeditur."

"Broń posterunku, który ci wyznaczyła Natura! Jaki to posterunek? - pytasz. Prawdziwego człowieka."

"Assignatum a natura locum tuere. Quaeris quis hic sit locus? Viri"

SŁOWOTWÓR.8

Dziś każą nam płacić w imię Twoje,

choć jedyne co niesie wartość, to imię Twoje,

krew przelana w imię Matki.

Podeszwy trą swe w barwy flagi,

którą ktoś krył swym ciałem niegdyś,

bez rozumienia rangi sprawy,

każą nam kłaść się wśród poległych.

My jeszczem żywi, choć wciąż uśpieni,

wzajemnie sobie tak wmawiamy,

iż przejawem jest wolności,

to nasze braterskie przepychanie.

Uczą nas moralności żmije,

dzieląc i kłócąc między sobą.

Motylki nocne i krwiopije,

co mogły usnąć już, a broją.

Diabły, posłańce dawnych czasów,

co już strawiły własny ogon.

Loże starych arystokratów,

którzy nam wymyślili wolność.

Do tego stopnia poczuwając władni,

żeby nam wszystko móc odebrać.

Strachem przed śmiercią chcą nas karmić,

byśmy o życie mieli żebrać.

Lecz zapomnieli z jakiej ziemi

i poprzez jakie czasy kroczym.

My przez ojców tak nauczeni,

śmierci bezczelnie śmiać się w oczy.

I pókim zamkniem je na dobre,

to jeszcze krwi wam napsujemy,

zdrajce obleśne, wiarołomce,

nie damy wyrwać się z korzeni.

Tak doświadczeni jak nikt jeszcze,

wolności nigdy nie okupił,

cierpieniem które pali serce,

w imię miłości, ludzi.

SŁOWOTWÓR.7

Stary słowotwór

Błazny,
zawżdy każdy z was brzmi uwagi niewarty.
Na kolana karły.
Zostawcie artyzm, artyzmu bękarty.
Banda osłów, co chciała stworzyć własną Helladę,
gdzie wasze nogi bose, w doniosłe progi Aten.
Odłóżcie pióra.
Zdrajcy ideałów.
Zasługi wasze to bzdura,
współtwórcy banału.
Umarł król, tron stoi pusty.
Zapomnieli o nim..
Śród ryków gnuśnych, zapomnieli o swym stwórcy.

Są każdym wokół,
krzycząc: “po prostu sobą”.
Tak bardzo chcieliby,
a po prostu nie mogą..

Poeci

Cytatytytyt

• "Kto rzeczywiście pragnie wymyślić coś nowego, nie może nie być szalonym."
  
  
• "Rzeczywistość fizyczna jest bardziej stanem śmierci, niż sama śmierć jest w sobie, ze względu na ograniczenia, jakie sobie stawiacie."
  
• "Nauka to fikcja, nie da się bowiem z poziomu naukowego zrozumieć zamysłu Boga."
  
  
• "Żyjemy w nowym systemie, ale posługujemy się schematami typowymi dla tego starego."
  
  
• "Ludziom o wiele łatwiej przychodzi sprawianie innym przykrości, niż uśmiechnięcie się do kogoś."
  
  
• "Najdziwniejsze w dziwności jest to, że jest dziwna tylko dlatego, że odbiega od normalności, która jest niczym innym, jak dziwnością powieloną przez większą liczbę ludzi."
  
  
• "Żadna religia nie jest ważniejsza, niż ludzkie szczęście."

"Nie ma żadnej potrzeby, żebyś badał przeszłość, którą w sobie nieświadomie nosisz. Wystarczy, że przejawia się ona w postaci myśli, emocji, pragnień, reakcji czy przytrafiających ci się zdarzeń zewnętrznych. Całą potrzebną ci wiedzę na jej temat i tak wydobędą trudne sytuacje, które napotkasz tu i teraz. Jeśli zaczniesz grzebać w przeszłości, stanie się ona bezdenną otchłanią, niewyczerpanym złożem, Być może wydaje ci się, że potrzebujesz więcej czasu, aby zrozumieć przeszłość lub się od niej uwolnić - innymi słowy, że przyszłość kiedyś w końcu uwolni cię od przeszłości. Otóż jest to złudzenie. Od przeszłości może cie bowiem uwolnić jedynie teraźniejszość. Nie uwolnisz się od czasu, mnożąc czas. Zwróć się ku potędze Teraźniejszości. Ona jest kluczem.

Co to takiego, potęga Teraźniejszości?

Jest to po prostu potęga twojej własnej obecności - twojej świadomości, wyzwolonej spod władzy form myślowych.

Rozpraw się więc z przeszłością na poziomie teraźniejszości. Im większą uwagą zaszczycasz przeszłość, tym więcej dodajesz jej energii i tym bardziej rośnie ryzyko, że zbudujesz z niej sobie "ja". Nie zrozum mnie źle: skupiona uwaga ma zasadnicze znaczenie, ale nie darz nią przeszłości jako takiej. Zajmij się teraźniejszością - swoim dzisiejszym postępowaniem, dzisiejszymi reakcjami, nastrojami, myślami, emocjami, lękami i pragnieniami. To one są zawartą w tobie przeszłością. Kiedy potrafisz być dość przytomny, żeby je wszystkie obserwować - nie krytycznie, ani analitycznie, lecz bezstronnie - znaczy to, że rozprawiasz się z przeszłością i rozpuszczasz ją mocą swojej obecności. Nie zdołasz odnaleźć siebie, zgłębiając przeszłość. Uda ci się to, gdy zapuścisz się w teraźniejszość."

Eckhart Tolle - Potęga Teraźniejszości

Co było twoim największym rozczarowaniem?

Ostatnio natknąłem się na niezwykle ciekawe pytanie, które poruszyło mą pamięcią, przy okazji skłaniając do pewnych przemyśleń. Pytanie brzmiało: Co było Twoim pierwszym, poważnym rozczarowaniem?

Zazwyczaj, na tego typu pytania, szukamy odpowiedzi powierzchownych, tj. nieudana randka, niespełniona miłość, przegrana w finale Ligi Mistrzów ulubionej drużyny, nie taki prezent, jakiego oczekiwaliśmy. Ja jednak postanowiłem temat ugryźć z nieco innej perspektywy, czy to przez wzgląd na moją odmienność, czy to z czystej satysfakcji, by raz jeszcze móc dopiec swojej rasie. 

Otóż, w moim przypadku, pierwszym, poważnym rozczarowaniem okazał się człowiek. Z perspektywy dwudziestu kilku lat spędzonych na tym świecie, w tym wcieleniu, stwierdzić mogę, że człowiek nie tylko był pierwszym rozczarowaniem, człowiek był, jest i zapewne będzie największym moim rozczarowaniem, który z kolei stanowi źródło wszelkich innych.

W domu wpajano mi potrzebę bycia dobrym, czynienia dobra lub raczej nie czynienia zła innej osobie. Jako dziecko wierzyłem w świat, który w mojej wyobraźni wykreowali rodzice. Świat, w którym ludzie są dla siebie przyjaźni, chcą współpracować dla wspólnych korzyści, nigdy kosztem drugiej osoby. Uczono mnie pomagać bezinteresownie, rozumieć i współczuć. Byłem dzieckiem beztroskim, rzec by można naiwnie szczęśliwym. Pozwalano mi rozwijać się tak jak chciałem oraz myśleć i działać tak jak to warunkowała moja natura. Do czasu.

Pierwsze rozczarowanie człowiekiem przyszło w szkole, kiedy to nauczyciele okazali się być kimś zupełnie innym, niż tego oczekiwałem. Nie próbowali rozwijać moich umiejętności, nie słuchali moich pytań, nie pozwalali wybiegać poza opracowany odgórnie system nauczania. To ja miałem słuchać tego, co oni mają mi do powiedzenia, musiałem rozumieć niebotyczne stosy bzdur, a co gorsza zaśmiecać nimi swój umysł, który dotąd pozostawał nieskażony piętnem zbędnych informacji. Miałem słuchać, przepisywać i powtarzać, by następnie ku ich uciesze recytować nic nie warte regułki lub życiorysy osób, których istnienia nawet nie byli mi w stanie udowodnić. To rozczarowanie ma także drugie dno, które dostrzegłem będąc już daleko poza systemem nauczania. Dlaczego tak wielką wagę przykłada się do tego, abyśmy poznawali życiorysy królów i dyktatorów, przebiegi wojen i wiele nieistotnych rzeczy, a nie skupia się na zorganizowaniu umysłu młodego człowieka? Chciałbym się uczyć o tym jak mogę sprawić, żeby świat był lepszy, jak mogę się uleczyć, albo jak osiągnąć zamierzony cel, nie interesuje mnie natomiast kim był Napoleon. To tak jakby ktoś celowo próbował zaśmiecać mój umysł, a wszystko to po to tylko, by zadowalać czyjeś niespełnione ambicje, podbijać statystyki, którymi każdy wychowawca mógł się potem chwalić, by ostatecznie otrzymać świstek papieru świadczący o tym, że byłem dobrą i posłuszną papugą.

W późniejszym czasie takich momentów rozczarowań było dużo. Zbyt dużo. Wszystkie kręciły się jednak w okół człowieka i jego egotycznej potrzeby udowadniania sobie samemu i wszystkim dookoła, że to właśnie on ma racje. On, czyli ja, czyli Ty, czyli nikt. Wszystkie rozczarowania wynikają z całkowitego niezrozumienia praw rządzących wszechświatem, praw natury, naszego przeznaczenia i naszej natury. Ujmując to językiem szkolnym - praca pt: "Cywilizacja człowieka" jest, najzwyczajniej w świecie, nie na temat.

Porzucić formę

Czasem przełamać się tak ciężko, gdy wirus zaniechania krąży wokół nas.

Mimo to wstań, by w świecie zakłamania stworzyć nowy ład.

(...)

Porzucenie utożsamienia z formą, postrzeganą w kontekście życia społecznego, jest punktem zwrotnym, a zarazem wyjściowym do wszelkich zmian, które od tej pory spotykać będę już nie jako uczestnik zdarzeń, lecz ich baczny obserwator. Odrzucenie połączenia jest świadomym wyborem, oddzielającym to co prawdziwe, od tego co fikcyjne. Ażeby nieść na ustach pieśń istnienia, nie mogę popadać co rusz w okowy nieistnienia - iluzji, która kusi za każdym razem gdy tylko na nią spojrzeć, więc aby świadomie odmówić pokusy, należy nauczyć się spoglądać na świat oczyma duszy, narząd wzroku traktując jedynie jako wskazówkę.

W momencie wyjścia poza formę cielesną i wszelkie schematy, które są do niej przypisane, czuję się jakbym zrzucił ze swego serca ogromny ciężar, który już nie jest mi szkodliwy, a którego pozbycie się wyzwala nieopisany spokój. Znika strach, czas nie ma znaczenia, zmienia się wszystko, choć pozornie wszystko pozostaje na swoim miejscu. Zaczynam dostrzegać przestrzeń, czuć to co znajduje się w okół mnie. Czuję swoje ciało.

Przemiana jest niewiarygodna. Każdy mój ruch jest pełniejszy, każdy krok pewniejszy, czuję więcej, dociera do mnie więcej bodźców, czuję otoczenie. Dostrzegam swoje myśli i potrafię je kontrolować. Ego nie przestało istnieć, w pewien sposób mocno ograniczyłem jego możliwości, nie wpływa na mnie odkąd dostrzegłem, że nim nie jestem.

Nie ma wcześniej, ani później. Jest tylko to, co jest. Ciężko ubierać to w słowa, gdyż wydają się być one zbyt małe, zbyt nieprecyzyjne, by zobrazować to co czuję.

Nie można służyć Bogu i mamonie, tak jak nie można żyć w iluzji i szukać prawdy. Popełniałem wiele błędów, próbując znaleźć to, co koniec końców znalazło mnie samo, w momencie, w którym wydawało mi się, iż moje położenie jest tragiczne. Najciemniejsza godzina jest tuż przed świtem.

To dopiero początek długiej drogi. Jeśli rzeczywiście w nią wyruszę i nie pozwolę znów wtrącić się do lochu i zawierzyć iluzji, to będzie to początek wielkiej rzeczy. Pragnę nieść pieśń wieczności, lecz muszę pierwej stać się jej godzien. Niech więc to, co tu zapiszę stanie się swoistym dziennikiem, który pomoże mi wytrwać w mym postanowieniu i uczynić ze mnie na powrót tego, kim jestem.

Proszę wszelkie siły wszechświata oraz tego świata, w którym akurat się znajduję, by dopomogły mi w mojej misji, aby stać się godnym, jednym, wspólnym, aby powrócić do domu ojca i znów scalić się ze źródłem. Niechaj pomogą mi stać się silnym, nauczyć kontrolować swą moc, dostrzegać niedostrzegalne ludzkim okiem, czuć niewyczuwalne ludzkim węchem i słyszeć niesłyszalne ludzkim uchem. Niechaj pozwolą mi wyjść poza pieczęć ludzką i stać się kosmicznym światłem. Niechaj sprzyja mi nurt życia, pomagając kontrolować moje demony, a wszystkim zapytaniom, wahaniom i powątpiewaniom pozwoli usnąć snem nieprzerwanym.  

(...)

"Dzięki temu, co przeżyłem, wiem, że śmierć ciała i mózgu nie oznacza końca świadomości, a doświadczenie człowieczeństwa wykracza poza grób. Co ważniejsze, doświadczenie to trwa pod okiem kochającego Boga, któremu zależy na każdym z nas, w miejscu, do którego zmierza cały wszechświat i wszystkie zamieszkujące go istoty. 

Miejsce, w którym się znalazłem było jak najbardziej realne. Realne do tego stopnia, że to raczej życie na ziemi,do którego wróciłem, powinienem uznać za sen. Co wcale nie oznacza, iż nie cenię życia, które jest mi dane tu i teraz. Cenię je nawet bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Cenię je, ponieważ dopiero teraz dostrzegłem je w prawdziwym kontekście.

Życie doczesne nie jest pozbawione sensu, lecz z naszej perspektywy tego nie widzimy, przynajmniej na co dzień."

Eben Alexander - Dowód

"Mechanizm, który sprawia, że świadomość jest w swoim działaniu skrępowana czasem, tkwi głęboko w ludzkiej psychice. My tutaj zajmujemy się jednak czymś, co stanowi element gruntownej przemiany, jaka właśnie się dokonuje w zbiorowej świadomości kuli ziemskiej i dalszych rejonów: otóż świadomość ta budzi się ze snu o materii, formie i oddzieleniu. Następuje kres czasu. Rozbijamy klisze umysłowe, które przez całe eony dominowały nad ludzkim życiem i spowodowały niewyobrażalny bezmiar cierpień. Nie używam tu słowa "zło". Lepiej powiedzieć "nieświadomość" lub "niepoczytalność".

Eckhart Tolle - Potęga Teraźniejszości

"Dzikość przemawia do znudzonych lub zniechęconych - ludźmi i ich dziełem. Nie tylko pozwala ona uciec od społeczeństwa, ale jest idealnym stanem dla romantycznych jednostek, aby mogły ćwiczyć kult, jaki mają dla swej duszy. Samotność i swoboda, naturalne w głuszy, stwarzają idealny nastrój - melancholii lub egzaltacji."

Robert Nash - Wilderness and the American mind

SŁOWOTWÓR.6

Ból istnienia

Jestem naiwny, wiem to - mimo to nie jak większość,

jak Emoto widzę piękno, w każdym calu, w każdej kropli.

Żyję w utopii. Jestem lupą kreatora, radioodbiornikiem stwórcy,

a mimo tego, wśród ryków gnuśnych nadal gubię się jak głupcy,

wciąż jestem pusty, chcąc wypełniać świat życiodajną praną,

ja chce się uczyć, ale nie tego co wciąż narzucano mi.

Nie chcę nauczycieli, tych którzy nigdy nie wiedzieli, a wykreowali świat ten,

pragnę być jak ten, który tu był przede mną, wskazując drogę wam,

niezrozumiany – to on był drogą, tak jak każdy z was.

Taki był plan i tak nas wiedzie ewolucji ścieżka,

nie chcę już żyć światem, który nigdy nie miał miejsca.

Nie bawi mnie cywilizacja piekła, chcę być spokojny tak jak Eckhart,

dać ludziom wiarę i nadzieję, a przy tym samemu uwierzyć,

że to co teraz tu się dzieje, musi dziać się żeby świat był lepszy.

To pierwszy etap zrozumienia, wieczny lot ku słońcu,

to nie odwrót, ale powrót do domu praojców.

Jak mają nie kłamać dzieci karmione kłamstwem?

Jak chcemy bić o prawdę się w świecie skażonym fałszem?

Ile pragnień trzeba spełnić, ile wierzeń trzeba ziścić,

żeby poczuć się już pełnym i nie szerzyć nienawiści?

Ile wierzeń musi zginąć, aby w końcu ujrzeć prawdę

i co zdarzyć musi się, by uwolnić się od zmartwień?

Co tu dzieje się naprawdę i jak mówić mam już łatwiej

i jak prościej do was dotrzeć, abyście zechcieli dostrzec?

Dlaczego mnie o tobie w szkole nie uczyli? - Nikola Tesla

Ten serbski naukowiec wizjoner, żyjący w latach 1856 – 1943, jest twórcą ponad tysiąca różnych wynalazków, które zrewolucjonizowały nasz świat. Tesla był idealnym przykładem kogoś, kto przyszedł na Ziemię, żeby pomóc ludzkości się rozwinąć. Miał wizje, za każdym razem kiedy zamykał oczy. Mówił o rzeczach, których w jego czasach nie potrafiono słuchać. O niektórych jego wynalazkach i teoriach, naukowcy dzisiejszych czasów nie śmieliby śnic. Wymyślił m.in. silnik elektryczny, transformatory wysokiego napięcia, zegar elektryczny, baterię słoneczną, elektrownie wodną. Wymyślił ideę mikroskopów elektronowych, laserów, telewizji, internetu, telefonów komórkowych oraz darmowej i bezprzewodowej energii. Był przekonany, że jest w stanie zbudować urządzenie, dzięki któremu możliwe będzie wywoływanie deszczów na pustyni i dostarczanie energii w każde miejsce na świecie bez użycia jakiegokolwiek nośnika, czy środka transportu, natychmiast.

Nikola Tesla z dziecinną łatwością tworzył projekty oryginalnych pomysłów, które szokowały wszystkie znane autorytety. Był niebywale uzdolniony, miał wyjątkowy instynkt i dar przewidywania. Uchronił wielu swoich przyjaciół od nieszczęśliwych wypadków, przy tym cały czas pozostawał skupiony na pracy. Mimo intensywnych i długoletnich prac, pozostawał w pełni formy i zdrowia, nie przeszkadzały mu żadne przeciwności losu, ani straty poniesione przez zawistnych konkurentów, słabo prezentujących się na jego tle. Skąd brała się jego niezwykła wiedza, wszechstronność i przede wszystkim niezłomna, niezachwiana chęć i energia do nieustannych badań. Jaki był jego sekret? Czy był nadczłowiekiem, za którego wielu go uważa, reprezentantem wyższej cywilizacji, który przybył, aby nam pomóc?

Naukowiec stwierdził, w jednym z wywiadów, że to nie on jest autorem wszystkich tych wynalazków. Kiedy jako dziecko stracił brata, zaczął tworzyć wizje świata, który znał, po to, aby zastąpić nimi wizje związane ze śmiercią bliskiej osoby. Po pewnym czasie wizje zaczęły porywać go do krain, których dotąd nie znał, mógł podróżować w swej wyobraźni po całym wszechświecie, spotykając różne przejawy życia, poznając ich i wiele się od nich ucząc. Naukowo określa się to mianem odmiennego stanu świadomości. Osoba znajdująca się w takim stanie, może dostrzegać to, co teoretycznie jest poza zasięgiem jej zmysłów, może przemieszczać się do różnych miejsc i epok, nie stawiając przy tym żadnych ograniczeń. Wykazano, że jest to moment, w którym w mózgu aktywuje się przednia część prawej półkuli oraz tylna część lewej.

Tesla opisywał te stany w sposób szczególny, jakby otworzyły mu się oczy i nagle mógł dostrzec więcej, niż dotychczas. Mój umysł był napięty do granic możliwości i w pewnym momencie, stało się coś nie do pomyślenia. Usłyszałem tykanie zegarka, oddalonego trzy pokoje ode mnie, muchy lądujące na stole, powtarzający się stukot w moich uszach. W ciemnościach miałem czułość nietoperza i byłem w stanie odnaleźć rzeczy, zwłaszcza, dzięki mrowieniu w czole. Promienie słoneczne uciskały mój mózg tak, że niemal mdlałem. Powóz przejeżdżający niedaleko wywoływał wstrząs całego mojego ciała. I nagle ujrzałem błysk, jakby miniaturowe słońce. I w tym słońcu prawdy ujrzałem samego siebie. To był stan absolutnego szczęścia. Moje myśli przepływały bez końca i ledwo udawało mi się utrzymać je w miejscu. Podobne stany świadomości miewa ponoć wielu wynalazców i odkrywców, jednak Tesla nauczył się wchodzić w nie wtedy, kiedy tego chciał. Kontrolował to i mógł korzystać z tego, w dowolny dla siebie sposób. Nauczył się całkowicie izolować swój mózg od dopływu zewnętrznych bodźców. Po uzyskaniu tego stanu pojawiały się wizje. Dostęp do tego stanu pozwalał mu posiąść wiedzę, która nie była nigdzie dostępna. Nie potrzebował modeli, prób, eksperymentów, ani rysunków technicznych, cały proces twórczy odbywał się w jego wyobraźni. Mój mózg to tylko odbiornik. We wszechświecie znajduje się rdzeń, z którego uzyskujemy wiedzę, siłę, inspirację.

Tesla zakładał, że istnieje źródło wszelkiej wiedzy i energii, z którym możemy się łączyć, z którego możemy czerpać, jeżeli nauczymy się jak to robić. Chciał, żeby każdy na świecie mógł mieć dostęp do tego źródła i doświadczyć tego co on. Planował stworzyć urządzenie, które pozwoliłoby przenosić ludzi w odmienny stan świadomości. Już pod koniec XIX wieku prowadził doświadczenia, w których przy pomocy instrumentów, poprzez oświetlenie odpowiednich pól organizmów żywych, ukazywał niewidzialną gołym okiem aurę. Był przekonany o tym, że każdy przejaw życia we wszechświecie posiada świadomość, a wszystko jest jednym organizmem.

Tesla powiedział kiedyś: Wojny będą trwały, dopóki nie zniknie fizyczna przyczyna ich nawrotów, którą jest w ostatecznym rozrachunku rozległość planety, na której żyjemy. Jedynie usunięcie dystansu w każdej dziedzinie - transmisji wiedzy, transportu ludzi i zasobów oraz transportu energii, pewnego dnia zapewni trwałość przyjaznych stosunków. To czego najbardziej teraz potrzebujemy, to bliższy kontakt pomiędzy ludźmi i społecznościami z całej Ziemi oraz zniesienie tego fanatycznego oddania ideałom narodowego egoizmu i dumy, co zawsze podatne jest pogrążyć świat w prymitywnym barbarzyństwie. Czyżby był na tyle wszechstronny, żeby móc przewidzieć obraz świata i kierunek jego rozwoju? To, jak będziemy się zabijać w imię wymyślonych zasad, pieniędzy i fikcyjnych wartości. To, jak rządy państw będą walczyć o dominację nad innymi.

Pewne jest, że Nikola Tesla widział nieco więcej niż mu ówcześni i chyba, jak sam mawiał, znacząco wyprzedzał swoje czasy. Był swoistym impulsem zesłanym po to, aby rozbudzić ospałą ludzkość. Niestety ludzkość nie raczyła w pełni skorzystać z jego możliwości, odpychając jego pomysły, skutecznie niszcząc jego badania i wynalazki oraz rozkradając pomysły i patenty. Egotyczny umysł triumfował nad szczerą chęcią szerzenia świadomości wśród szerszej grupy ludzi, a Tesla pozostał nieznanym szerszej społeczności ojcem nowoczesności.

Posiadanie zwierzęcia nie może równać się niewolnictwu

Spostrzegłem dziś pewną panią, która, będąc na spacerze ze swoim czworonożnym pupilem, w ramach czasu przeznaczonego na zabawę ze zwierzęciem, po prostu ciągnęła go za sobą na smyczy, podciągając go co chwilę z impetem, tak by szedł możliwie najbliżej jej. Ta scena nasuwa na myśl jedno pytanie: Czy posiadanie zwierzęcia to jawne i legalne niewolnictwo?

Odpowiedź jest oczywista. Wiele historii, z różnych dziedzin życia, udowadnia nam, że to, co jest zakazane w jednym przypadku, może być całkowicie legalne w innym.

Dzieje się tak, ponieważ nie dostrzegamy, że pozornie różne od siebie przejawy ludzkiej egzystencji, mają ten sam schemat, a co za tym idzie – wspólne źródło. I tak jest w przypadku posiadania i niewolnictwa. Zarówno jedno, jak i drugie zjawisko jest efektem przekonania o tym, że mam prawo stawiać swoje istnienie wyżej niż inne. To się kłóci z wszelkimi przejawami domniemanej moralności i równości jaką obdarzyło nas życie. Z moralnego punktu widzenia pani, którą spostrzegłem, nie różni się niczym od osób, które nabywały, lub nabywają niewolników. Pójdźmy krok dalej. 

Jeżeli posiadane przez nas zwierzę spłodzi potomstwo, którego my jesteśmy prawnymi właścicielami i jako takowi zdecydujemy o jego oddaniu lub sprzedaży innej osobie, to moralnie możemy stanąć ramię w ramię z handlarzami ludźmi. Teoretycznie nadal, jak cywilizowani ludzie, którzy kochają zwierzęta, wychodzimy ze swoim czworonogiem na spacer.

Tak drastyczny problem oczywiście nie dotyczy wszystkich. Nie każdy, kto posiada zwierze, nabył je z głupoty. Jest bardzo wiele przypadków, w których zwierzęciu naprawdę jest lepiej, będąc w ludzkiej niewoli. Ważne jest, żeby ta niewola w żaden sposób nie przypominała tego, z czego się wywodzi. Czyńmy więc, jeśli już decydujemy się na posiadanie zwierzęcia, jak najlepiej dla naszego przyjaciela czworonoga.

"Nikt nigdy nie szedł za swym dobrym duchem aż do końca. Rezultatem mogła być słabość ciała, lecz chyba nikt nie mógł powiedzieć, że tego żałuje, bo zyskiwał życie w zgodzie z zasadami wyższego rzędu. Jeśli witasz dzień i noc z radością, życie ma woń kwiatów i słodko pachnących ziół, jest bardziej płynne, gwiaździste, nieśmiertelne - to jest twój sukces. Największe zdobycze i wartości najtrudniej docenić. Łatwo wątpimy w ich istnienie. Zapominamy o nich. A one są najprawdziwszą rzeczywistością. Prawdziwym żniwem mego codziennego życia jest coś tak nieuchwytnego i nieopisanego, jak odcienie poranka czy wieczoru. To odrobina schwytanego gwiezdnego pyłu, fragment złapanej tęczy."

Henry David Thoreau - Walden, czyli życie w lesie

"Stan obecności można poniekąd przyrównać do czekania. Jezus w niektórych przypowieściach mówi o czekaniu, posługując się nim jako analogią. Nie chodzi mu jednak o zwykłe czekanie, znudzone lub zniecierpliwione, ono bowiem stanowi zaprzeczenie teraźniejszości: czekający skupia się na jakimś punkcie w przyszłości, a teraźniejszość jest dlań wyłącznie przeszkodą na drodze do upragnionego celu. Jezus mówi o czekaniu jakościowo odmiennym, wymagającym niezachwianej baczności: w każdej chwili coś może się wydarzyć i jeśli nie jesteś całkowicie przebudzony, całkowicie nieruchomy, przeoczysz to zdarzenie. W stanie tym uwagę twoją bez reszty pochłania Teraźniejszość, nie pozostawiając miejsca na marzenia, myśli, wspominki i spodziewania: ani odrobiny napięcia ani lęku - tylko baczna obecność. Jesteś obecny całym swoim Istnieniem, każdą komórką ciała. Twoje "ja", które ma przeszłość i przyszłość, twoja, by tak rzec, osobowość - prawie zupełnie znika. Nie tracisz jednak niczego wartościowego. W istocie nadal jesteś sobą. Tak naprawdę jesteś sobą bardziej, niż kiedykolwiek - a raczej dopiero teraz jesteś sobą w sposób całkiem autentyczny.

"Bądź jak sługa, czekający, aż wróci jego pan" - mówi Jezus. Służący nie wie, o której godzinie pan wróci do domu. Czuwa więc, baczny, gotowy, nieruchomy, żeby nie przeoczyć powrotu pana. W innej przypowieści Jezus wspomina o pięciu głupich (nieświadomych) pannach, które mają za mało oliwy (świadomości), żeby podtrzymać ogień w swoich lampach (wytrwać w stanie obecności), toteż nie są gotowe na spotkanie oblubieńca (Teraźniejszości) i nie dostają się na ucztę weselną (nie doznają oświecenia). Tym pięciu pannom przeciwstawia pięć panien mądrych, którym oliwy (świadomości) nie brakuje."

Eckhart Tolle - Potęga teraźniejszości